Frost og blíða

Veðrið er klassískt umfjöllunarefni. Hvað geta menn talað um þegar þeir hafa ekkert að tala um? Og alltaf er hægt að vera ósammála um það.

A) "Þetta var nú meira bölvað óþverrasumarið -  eintóm rigning og rok".       

B) "Bullogvitleysa . Þetta var eintaklega gott sumar með sól og blíðu - og heyfengur fyrir norðan aldrei verið meiri".

A) (pirraður) "þú varst nú líka í útlöndum í allt sumar, hvað ætli þú vitir um veðrið hér heima..."

B) (líka pirraður) "já, ég skrapp út í tíu daga um miðjan ágúst, um það leiti sem loksins fór að rigna..." 

Jæja þið kannist við þetta, svolítið eins og pólitíska alsheimerið sem hrjáir þjóðina, en þetta var nú alls ekki það sem ég ætlaði að tala um...!

Eitt af því sem ég sakna hvað mest við að búa úti í dreifbýlinu er að sjá ekki til stjarnanna. Hér á regn- og rokhorninu er vonlaust að sjá eitthvað sem hægt er að kalla stjörnubjartan himin.

Undanfarnir tveir morgnar hafa þó boðið upp á það besta sem hægt er að vonast eftir hvað þetta varðar. Það er mér því sérstök ánægja að báðir krakkarnir hafa tekið eftir þessu. Strákurinn spurði mig í gær hvaða skæra stjarna þetta væri sem hann hefði séð þegar hann var að labba í skólann (venus) og litla dýrið stoppaði báða morgnana og starði steinhissa upp í loftið þegar við vorum að labba út í leikskóla.

Kannski er ekki allt að fara til andskotans eftir alltsaman... enn er von!